Jazz and Swing Night
We zouden wel gek zijn als we de eerste avond meteen knallend van start zouden gaan. Meteen ons kruit verschieten met topacts en dito locaties die de lat hoog leggen voor de twee lange dagen die volgen.
Beter kun je iets organiseren van en voor de lokale bevolking (we hebben immers bands genoeg uit eigen stad), waar de jongsten geschminkt kunnen worden en de daaropvolgende generaties hun eerste festivalervaring op kunnen doen. Een avond met minimale kosten en maximale opbrengst en uiteindelijk heeft iedereen een leuke avond. Je wilt tenslotte ook niet al je kruit verschieten op de openingsavond.
Maar de organisatoren van het Jazz Festival Enkhuizen zijn stiekem wel een beetje gek. Wat nou als we ervoor zorgen dat iedereen een nog leukere avond heeft en niets meer wil missen van de rest van het festival? Met prachtige vergezichten en jazzmuziek in het Stationscafé aan de haven en ‘sing en swing’ in de Werf tussen de dokken? We beloven trouwens dat jullie de komende dagen dan ook niet teleurgesteld worden.
Laat die lat maar lekker hoog liggen. Als we er niet overheen kunnen springen, dansen we er lekker met zijn allen onderdoor.
Het is deze avond jammer dat de ouderwetse stoomlocomotieven niet meer rijden tussen Enkhuizen en Hoorn, net als dat de stoomboten in de spoorhaven al lang verdwenen zijn. Want een rokerige ambiance had wel gepast bij de muziek van de Roaring Cats, die terugvoert naar de wortels van de jazz zoals ze in de jaren dertig en veertig werden gespeeld in de rokerige jazzclubs van de States.
Geen van de muzikanten heeft daar zijn roots liggen, maar internationaal is het Nederlands-Israelisch-Servisch-Spaans-Zweedse gezelschap wel te noemen die onder leiding staat van alleskunner Sam Ghezzi.
Sluit de ogen en je hoort muziek van Sydney Bechet en Duke Ellington alsof ze vlak voor je staan; doe ze weer open en je ziet een knappe Italiaanse vent die met zijn Cats tussen de moderne treinen en luxe jachten oude tijden doen herleven.
Een nieuwe band met ‘twee eeuwen’ aan muzikale ervaring. Dat typeert de White Golden Vibes die een thuiswedstrijd spelen, hoewel normaal gesproken de Drommedaris hun thuisgrond is als ze hun sax en vibrafoon niet uit op een Lindy Hop dance event laten klinken.
Naamgevers van de band zijn Jaap ‘White’ de Wit en Norbert ‘Golden’ Reijngoud. Laatstgenoemde verdiende zijn sporen als banjoist in menig (internationale) jazzband maar durfde nog niet zo lang geleden zijn oude liefde, vibrafoon, weer op te zoeken. De ‘gouden’ vibrafoon en de zilvergrijze Norbert vormen de grote blikvanger van dit unieke zestal.
Je komt ogen, oren en…vooral die twee tekort tijdens het optreden van Along Comes Mary. Mooie Mary kleurt, tijdens haar kristallen jubileum, met haar vijf begeleidende mannen flink buiten de lijntjes, waarmee ze de afgelopen vijftien jaar in België en Nederland al flink de aandacht hebben getrokken.
Op deze plek sloten vorig jaar King Pleasure en the Biscuit Boys hun optreden en onze vrijdagavond af. En haar naam doet terugdenken aan mooie Bloody Mary-zondagen. Maar na vanavond zullen die herinneringen vervagen en denken we terug aan die avond ‘when crystal Mary came along’.
